Stuhr wyszedł na scenę podczas rozdania Orłów i się zaczęło. Zaczął nabijać się z piosenki Piotra Kupichy

Maciej Stuhr niespodziewanie pojawił się na 27. Gali Orłów. Wszedł na scenę, by wręczyć statuetkę za najlepszy scenariusz, ale nie ograniczył się do wypowiedzenia nazwisk laureatów. Najpierw postanowił wzruszyć się swoim powrotem do TVP, następnie zakpić z popularnej piosenki zespołu Feel, aż wreszcie wykonać przed zgromadzoną śmietanką polskiego filmu własny utwór. To było kilka minut mocnych wrażeń.

Syn Jerzego Stuhra słynie ze swojego komicznego usposobienia, choć postacie, w które wciela się od lat w filmach i serialach, rzadko są komediowe. Maciej Stuhr przed wręczeniem Orła za najlepszy scenariusz dla Magnusa von Horna i Line Langebek Knudsen za “Dziewczynę z igłą” postanowił się z czegoś zwierzyć

Chciałbym dwa słowa poświęcić słowom. Bo film oczywiście czaruje nas obrazem. Czaruje nas dźwiękiem, wdziękiem, talentem i emocjami aktorów. Ale przecież każdy film zaczyna się od słowa zapisanego na kartce. Jak ogromnie ważne jest to słowo? Chciałem państwa uświadomić za pomocą pieśni. Jednocześnie z okazji mojego wzruszającego… mnie samego powrotu do Telewizji Polskiej, chciałbym zdradzić Państwu mój mały sekret – rozpoczął tajemniczo Stuhr. Następnie z typowym dla siebie przekąsem wyjawił, że w życiu miał różne marzenia, od aktorstwa, przez prowadzenie wielkich wydarzeń i zdobywania nagród, aż po… osobliwe występy.

Moim największym marzeniem, o którym mało kto wie, to żeby śpiewać o miłości. Pozwólcie, że z okazji tego powrotu zaśpiewam prawdziwą pieśń o miłości. […] Ja mówię o takich pieśniach, co nas tak chwycą za serce i to zostanie. Nie, też o takich, co słuchamy na co dzień w radiu. Co ci tu wleci, tu wyleci. Prawdziwa pieśń o miłości. Ona tu wleci i nie wyleci. Przypomnę Państwu tekst literacki tej rangi, o którą mi dzisiaj chodzi. “W pustej szklance pomarańcze to dobytek mój…” – Stuhr wyrecytował fragment piosenki zespołu Feel “Jak anioła głos”, a publiczność ryknęła śmiechem.

Następnie Stuhr oblekł się czerwoną peleryną i przystąpił do występu. – Pieśń nosi tytuł “Bandaże znaczeń, czyli kasztany zwycięstwa” – zapowiedział dumny z siebie Maciej Stuhr. Publiczność z niecierpliwością wyczekiwała pierwszych nut, pierwszych słów jego wielkiego utworu. Po chwili pożałowali.

– I choć kręte są jej drogi. A sens gdzieś gubi się. I choć mądra jesteś tak, że aż pomyśleć strach. Dlaczego więc nie kumasz wcale jej, jej, jej. Bandaże znaczeń oplatają ciszę. Na krwistym wietrze pozostanie ślad. Garnizon uczuć maszeruje w pustkę, goniąc strzępy pikanterii w goły świat – zaczął śpiewać Stuhr.

– Z brzegu szklanki drażni myśl. A w szklance znowu nikną pomarańcze. Pustka. Znowu w samotności pragnę gryźć. […] Farfocle marzeń stronią od szkarady. Wiedząc, że aż w Iranie mieszka Pers. Ojojoj. Skąd się wziął ten Pers? Czyżby rym do wers? Ojojoj. No fakt – kontynuował. Po zakończonym występie Grażyna Torbicka nie kryła uznania dla jego talentu. – Telefony się urywają – stwierdziła, zwiastując mu rychłą karierę w muzyce.