Tragiczna śmierć polskich himalaistów. Tuż po zdobyciu Mount Everestu

W maju 1989 r. Polskę obiegła wieść o sukcesie polskiej wyprawy o zdobyciu Mount Everestu. Nastroje zmieniły się kilka dni później, kiedy z Nepalu zaczęły dobiegać dramatyczne informacje. Stało się jasne, że doszło właśnie do największej tragedii w historii polskiego himalaizmu.

Międzynarodowa wyprawa pod kierownictwem Eugeniusza Chrobaka liczyła 19 osób, w tym ośmiu uczestników z zagranicy. Celem było pokonanie tzw. drogi jugosłowiańskiej. Grupa po przejściu grani Khumbutse i przełęczy Lho La miała zaatakować szczyt najwyższej góry świata.

Wyprawa wymagała żmudnych przygotowań. Tzw. trasa jugosłowiańska nie pozwalała na szybkie dotarcie do szczytu. Trzeba było dokładnie zaplanować logistykę, założyć pięć obozów i poręczować niektóre odcinki. W przedsięwzięciu oprócz Eugeniusza Chrobaka brali udział również m.in. Zygmunt Andrzej Heinrich, Mirosław Dąsal, Mirosław Gardzielewski, Jacek Jezierski, Andrzej Marciniak, Wacław Otręba i Marek Roslan.

Grupa spędziła kilka tygodni na aklimatyzacji i zakładaniu kolejnych obozów. 5 maja pierwszą próbę ataku szczytowego podjęli Zygmunt Andrzej Heinrich i Eugeniusz Chrobak. Okazała się ona nieudana. Również Andrzej Marciniak, Wacław Otręba i Nick Cienski musieli się wycofać. 22 maja Mirosław Dąsal i Mirosław Gardzielewski dotarli w rejon tzw. żółtych skał, ale ze względu na kończący się tlen również oni musieli odpuścić.

W końcu kolejna próba w wykonaniu Marciniaka i Chrobaka przyniosła sukces. 24 maja 1989 r. o godzinie 20 na szczycie Mount Everestu pojawiła się polska flaga. Zdobywcy najwyższej góry świata mimo zmęczenia musieli wykrzesać siły, aby jak najszybciej zejść